Dag 13 & 14: Antelope Canyon & Monument Valley

Woensdagochtend bezochten we Antelope Canyon, een canyon enkel te bezoeken via een georganiseerde trip. In een tot tourbus omgevormde SUV (de typische Amerikaanse auto) werden wij tweetjes, samen met nog 12 andere slachtoffers gevoerd naar de Antelope Canyon.

De gids waarschuwde ons voor een bumpy rit, niet zonder reden: we reden eerst nogal wild uit Page weg en zochten daarna de zandweggetjes op voor zo'n 4 kilometer holderdebolder tot aan de ingang van de canyon. Antelope is immers geen "gewone" canyon, maar een slotcanyon: een uitgeholde gleuf.

Die gleuf zorgt er wel voor dat je in de slechts 400 meter lange canyon prachtige foto's kan nemen, zeker rond het middaguur als de zon het hoogst staat. Jammer genoeg is dit ondertussen alombekend, waardoor het een drukte van jewelste was en je soms opgejaagd werd om een volgende groep toe te laten foto's te nemen. De foto's die je neemt, zijn echter wel adembemenend.

De loodrechte zon zorgt voor lichtbundels die een speciaal effect geven aan de uit zandsteen opgebouwde canyon. Helaas waren er enkele schapenwolkjes, waardoor we niet altijd de mooiste kant van de canyon te zien kregen. Al bij al héél mooi, maar héél toeristisch.

In de namiddag, na een siesta om de hitte te verwerken, trokken we nog naar de Horseshoe Bend. Deze kronkeling van de Colorado is, zoals de naam het zegt, hoefijzervormig. Ook hier was het even door het zand bijten, maar deze keer was het maar anderhalve mijl heen en terug en konden we het allemaal te voet doen.

Donderdag hielden we de canyons even voor bekeken en zochten we iets monumentalers op. Tussen Page en Cortez, midden in het Navajo-reservaat, bevindt zich Monument Valley. Deze rotsformaties, bekend van verschillende westerns, staan in een godverlaten landschap te pronken als ware ze zelf filmsterren.


Deze keer konden we zelf met de auto een ritje maken doorheen de vallei. Een zware test voor onze Toyota Yaris, want het was een tochtje van zo'n 26 kilometer onverharde, hobbelige en zanderige weg. Gelukkig bleek dat de Jappen stevige auto's maken, want we kwamen er zonder kleerscheuren vanaf. Enkel bleek onze auto plots een rode schijn te hebben. Het stof lag overal op onze auto.

De rit zelf was indrukwekkend. We zagen een tiental mastodonten van rotsen, de ene al groter dan de andere.

Donderdagavond kwamen we dan uiteindelijk aan in Cortez, een stadje van zo'n 20000 inwoners. Nog net genoeg tijd om in de Safeway wat inkopen te doen en onze buik te vullen met een Big Mac, waarna het tijd was om ons bed in te duiken.